ΟΙ ΠΟΜΑΚΟΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

ΟΙ ΠΟΜΑΚΟΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ

‘’Ο. Β.’’ 9 Δεκεμβρίου 1984

Φαίνεται πως το θέμα των επίσημων κι ανεπίσημων τουρκικών κινήσεων στο χώρο της ελληνικής Θράκης και τις παρασκηνιακές ή και «εκ του εμφανούς» δραστηριότητες της τουρκικής μειονότητας των περιοχών της Κομοτινής και Ξάνθης δεν τις λάβαμε υπόψη μας στα σοβαρά, δεν τις προσέξαμε όσο έπρεπε, για να πληροφορηθεί ανάλογα κι ο μέσος Έλληνας πολίτης και να ξέρει, αν όχι τι ακριβώς, τουλάχιστον τι γίνεται στην ευαίσθητη σήμερα εκείνη περιοχή.

Τούρκοι μουφτήδες και δάσκαλοι, τουρκικές κοινότητες και οργανώσεις, καθώς και άλλες ομάδες τουρκικών μειονοτήτων δρουν ποικιλότροπα και κινούνται έντονα στις ακριτικές μας περιοχές. Κατάλληλα ωθούμενοι και καθοδηγούμενοι, διαμαρτύρονται με διάφορους τρόπους για την κακή δήθεν κι άδικη μεταχείριση της εκεί τουρκικής μειονότητας απ’ τις ελληνικές αρχές, με απώτερο σκοπό να δημιουργείται ζήτημα –τροφή για την ανθελληνική προπαγάνδα- και να υπάρχει πάντοτε ανοιχτό θέμα κακοποίησης δήθεν και κακοβίωσης των μεμέτηδων και μάλιστα σε βαθμό τέτοιο, που η φωνή τους να ακούγεται στα ευρωβούλια και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να προκαλεί ακόμα και κάποιο ενδιαφέρον διεθνώς.

Είναι, βέβαια, περιτό να τονιστεί, ότι η όλη βαβούρα ενορχηστρώνεται από την Άγκυρα και καθοδηγείται από τους ανθρώπους του δικτατορικού καθεστώτος του Εβρέν.

Η δουλειά, όπως φαίνεται, γίνεται αρκετά καλά, μια κι ορισμένοι Πομάκοι της Θράκης πίστεψαν στις συστηματικά διοχετευόμενες κι επίμονα προωθούμενες κακόβουλες διαδόσεις περί κακομεταχείρισής τους, σε βαθμό που, από φιλήσυχοι μέχρι χθες πολίτες της ελληνικής Επικράτειας, να μετατραπούν σε δρώντες σήμερα ανθελληνικούς πυρήνες, κοπτόμενοι και οδυρόμενοι στους ξένους καιροσκόπους, για τα «δεινά» που υφίστανται από τις ελληνικές αρχές και τους Έλληνες γενικότερα.

Στον τύπο διαβάζουμε πως οι Τούρκοι κάτοικοι του χωριού Μελοίβια Εχινού της Ξάνθης αρνήθηκαν να στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία, επειδή οι δάσκαλοι που διδάσκουν σ’ αυτά δεν είναι απόφοιτοι τουρκικών ακαδημιών (!!!).

Τέτοια κι άλλα παρόμοια παράλογα αιτήματα ερεθίζουν τα φιλότουρκα αφτιά των Γερμανών χριστιανοδημοκρατών και γεμίζουν με φιλοεβρένικο αέρα τα μυαλά ορισμένων ανίδεων Ευρωπαίων, σε βαθμό που να εκδηλώνονται στη Βόννη ή στις Βριξέλλες και κάποια ενδιαφέροντα για τους Πομάκους φαινομενικά και για τη Θράκη ουσιαστικότερα.

Τα ενδιαφέροντα αυτά δεν πρέπει να μας ξεφεύγουν απαρατήρητα εμάς τους Έλληνες κι ούτε να τα αφήνουμε να περνούν απρόσεχτα και να επενεργούν ελεύθερα. Μάλιστα, ορισμένοι Νατοϊκοί φίλοι του Εβρέν συγκινήθηκαν τόσο πολύ από τις σπαραξικάρδιες κραυγές της «καταπιεζόμενης» μειονότητας, ώστε έστειλαν παρατηρητές τους και ραδιοτηλεοπτικές κάμερες, να δουν από κοντά και να καταγράψουν σε φιλμς τις καταγγελλόμενες παραβάσεις σε βάρος «της νομοταγούς και φιλήσυχης μειονότητας.»

Βέβαια, τι άλλο θα περίμενε κανείς από τη γνωστή φιλοτουρκική γερμανική μερίδα;

Όλα αυτά, μικρά μεν και ασήμαντα ίσως εκ πρώτης όψεως και χωρίς καμιά πιθανόν ιδιαίτερη βάση και βαρύτητα για μας, γίνονται επιχειρήματα και όπλα (εφόσον αφήνονται να περνούν ελεύθερα κι απρόσεχτα και χωρίς καμιά συντονισμένη και ουσιαστική από μέρους μας αντιμετώπιση) στα χέρια ορισμένων άσπονδων φίλων μας του ΝΑΤΟ.

Οι ανώνυμοι ψίθυροι, τα αθώα κι άσχετα ενδεχομένως στην ουσία μικροπεριστατικά και τα κάθε είδους κροκοδείλια δάκρυα, κακόβουλα παραποιούμενα και κατάλληλα σερβιριζόμενα, γίνονται προσβάσεις και προγεφυρώματα της ανθελληνικής προπαγάνδας διεθνώς κι αφετηρίες κι ορμητήρια για μια –μέρα με τη μέρα- εντονότερη και συστηματικότερη επίθεση εναντίον μας.

Φήμες και διαδόσεις, κλάψες και διαστρεβλώσεις του είδους αυτού, εφόσον δεν αντικρούονται όσο πρέπει, όταν πρέπει και όπως πρέπει, με σωστή, συστηματική και πλήρη πληροφόρηση της διεθνούς κοινής γνώμης και του ελληνικού λαού ιδιαίτερα (προπαντός του ελληνικού λαού), δίνουν επιχειρήματα στους εσωΝατοϊκούς εχθρούς μας, ώστε, αυτοί μεν κόπτονται ασταμάτητα υπέρ του Εβρέν, διατυμπανίζοντας καθημερινά σ’ όλους τους ήχους –κανονικούς και πλάγιους- ότι η Τουρκία, το χαϊδεμένο παιδί της Συμμαχίας και ο σπουδαιότερος (όπως ισχυρίζονται) εταίρος του ΝΑΤΟ αδικείται (!!!), εμείς δε, πλέοντας σε πελάγη άγνοιας, να μην ξέρουμε τι να πιστέψουμε και τι να απορρίψουμε από όσα ακούμε και διαβάζουμε.

Βέβαια, ο αδίσταχτος αυτός διασυρμός της Ελλάδας και η προσεγμένη προβολή της Τουρκίας, δεν γίνεται από καθαρά Νατοεπιχειρησιακά συμφέροντα αλλά από άλλες ενδότερες, απώτερες και καλυμμένες πίσω από τη σκιά του ΝΑΤΟ προτιμήσεις και επιδιώξεις.

Η Τουρκία είναι το προπύργιο του ΝΑΤΟ, μας λένε. Η Τουρκία είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο της Συμμαχίας, μας διατυμπανίζουν. Η Τουρκία κατέχει στρατηγικότατη θέση, επιμένουν φωνασκούντες.

Για τη σημασία του Νατοεπιχειρησιακού ρόλου της Τουρκίας και για το πόσο σπουδαία, αναγκαία και επιβεβλημένη είναι η παρουσία της στην Ατλαντική Συμμαχία, μας το λέει καθαρά ο Αμερικανός υποναύαρχος Τζην Ρ. Λαρόκ σε μια συνέντευξη που έδωσε στην ελληνόφωνη εφημερίδα της Ν. Υόρκης Weekly Review – Πρωινή.

Ο απόστρατος υποναύαρχος Λαρόκ είναι διευθυντής του Κέντρου Αμυντικών Πληροφοριών της Ουάσιγκτον, στο οποίο συμμετέχουν κι άλλοι επιφανείς αξιωματικοί του Πενταγώνου, όπως ο υποναύαρχος Ευγένιος Κάρολλ, ο στρατηγός Γουίλιαμ Φέρμπορντ, ο συνταγματάρχης των πεζοναυτών Τζέημς Ντόνοβαν, ο πρώην υφυπουργός των Ναυτικών Ι. Σικλαίρ Άρμστρογκ και άλλοι.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα λεγόμενα του Λαρόκ, το Κέντρο Αμυντικών Πληροφοριών εργάζεται από χρόνια ιδιαίτερα για τέσσερις βασικούς σκοπούς. 1. Αποφυγή του πυρινικού πολέμου. 2. Υποστήριξη ισχυρής αμυντικής πολιτικής, χωρίς περιττές υπερβολές. 3. Αποφυγή σπατάλης στους εξοπλισμούς. 4. Ελάττωση των μυλιταριστικών επιδράσεων στην εξωτερική και εσωτερική πολιτική των ΗΠΑ.

Ο τόσο καλά πληροφορημένος, λόγω της θέσης του, αυτός ανώτατος αξιωματικός, δήλωσε αδίσταχτα  και χωρίς ενδοιασμούς και περιστροφές, πως «κανένα σημαντικό ρόλο δεν παίζει η Τουρκία στο ΝΑΤΟ . . . η δε ακατανόητη προσπάθεια που καταβάλλεται για να κρατηθεί η Τουρκία μέσα στη Βορειοατλαντική Συμμαχία κοστίζει υπερβολικά. Οι ΗΠΑ πληρώνουν μεγάλα ποσά για τη διατήρηση της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και δεν θεωρώ», είπε, «ότι θα είχε ουσιαστική διαφορά, αν η Τουρκία ήταν ή δεν ήταν στην Ατλαντική Συμμαχία. Αν οι Τούρκοι ήθελαν να φύγουν από το ΝΑΤΟ εγώ θα τους έλεγα στο καλό. Και τούτο, γιατί οι Σοβιετικοί ελέγχουν τη Μαύρη Θάλασσα και μπορούν να βγουν στο Αιγαίο όποτε θελήσουν . . . Αν εμείς θελήσουμε να εμποδίσουμε την έξοδό τους, θα ήταν το ίδιο εύκολο ή δύσκολο για μας να το κάνουμε, ανεξάρτητα από το ποιος είναι στην εξουσία στην Άγκυρα κι άσχετα αν αυτός είναι φίλος ή εχθρός. Είναι εντελώς αβάσιμο κι άχρηστο το επιχείρημα, ότι η Τουρκία είναι απαραίτητη για το ΝΑΤΟ από στρατιωτική άποψη . . . .» Κατά τη γνώμη μου», λέει ο κ. Λαρόκ, «στρατιωτικά θα ήμασταν καλύτερα αν οι Τούρκοι δεν ήταν στο ΝΑΤΟ. Δεν βλέπω σε τι τους χρειαζόμαστε . . .»

Κι ο υποναύαρχος προχωρεί περισσότερο.

«Η Σοβιετική Ένωση έχει συνολικά 62 υποβρύχια με στρατηγικούς πυραύλους. Οι ΗΠΑ έχουν 47 και θα προσθέσουμε ακόμα 13. Οι Σοβιετικοί έχουν δηλαδή περισσότερα υποβρύχια απ’ όσα έχουμε εμείς αλλά τα αμερικάνικα μεταφέρουν 5 φορές περισσότερους πυραύλους από τα σοβιετικά. Εμείς έχουμε 5000 πυρηνικά όπλα στα υπιοβρύχιά μας ενώ οι Σοβιετικοί γύρω στα 1000. Είναι προφανές, ότι οι δύο χώρες έχουν επαρκή εξοπλισμό στα υποβρύχιά τους για να καταστρέψουν η μια την άλλη. Κάθε ένα από τα υποβρύχιά μας τύπου «POSEIDON» μπορεί να καταστρέψει 160 σοβιετικές πόλεις και κάθε «TRIDENT» διακόσιες πόλεις. Παρ’ όλα αυτά και οι δυο χώρες εξακολουθούμε να κατασκευάζουμε περισσότερα υποβρύχια. Και, για να καταστρέψει η μια τα υποβρύχια της άλλης, δεν είναι καθόλου απλό και εύκολο. Θα πρέπει πρώτα να τα εντοπίσει, να τα ξεχωρίσει και να τα αναγνωρίσει ανάμεσα στα 800 περίπου υποβρύχια όλων των άλλων χωρών του κόσμου που κυκλοφορούν σήμερα στις θάλασσες και να τα καταστρέψει ΟΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ. Όπως βλέπετε, έχουμε ένα μη επιδεχόμενο στρατιωτική λύση πρόβλημα».

Ο υποναύαρχος Λαρόκ, που την εποχή της εγκαθίδρυσης της δικτατορίας στην Ελλάδα βρίσκονταν με τον αμερικάνικο στόλο στη Μεσόγειο, τονίζει πως «η μόνη, επομένως, λύση είναι η συνεννόηση. Ας βρεθούν σε ένα μέρος όλοι οι υπουργοί των εξωτερικών των χωρών του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ας συζητήσουν όλοι μαζί κι ας καταλήξουν τώρα σε συμφωνία. Για ποιο λόγο πρέπει να περιμένουν να συναντηθούν επειγόντως, αφού πρώτα ξεσπάσει κάποιος πόλεμος; (Κι άραγε τότε θα προλάβουν;) Ας τους προσκαλέσουμε τώρα όλους στην Ελλάδα, τονίζει ο κ. Λαρόκ. Ο κ. Παπανδρέου είναι ικανός να πραγματοποιήσει κάτι τέτοιο, επειδή κατανοεί και τις δυο πλευρές . . .»

«Όσον αφορά το ζήτημα της Κύπρου,» συνεχίζει ο Αμερικανός υποναύαρχος, «η Τουρκία δεν έχει καμιά δουλειά στο νησί. Εδώ, όμως, για να έχουμε δραστικότερα αποτελέσματα από αμερικανικής πλευράς, θα πρέπει να διαφωτιστεί πλήρως η αμερικανική κοινή γνώμη σχετικά με την ιστορία της Κύπρου. Η μεγάλη πλειονότητα των Αμερικανών δεν γνωρίζει τίποτα και δεν ξεχωρίζει την Κρήτη από την Κύπρο.

Δεν γνωρίζω, αν οι  Ελληνοαμερικανοί έχουν προσπαθήσει αρκετά για να μας διαφωτίσουν στο σημείο αυτό. Νομίζω, ότι χρειάζεται μια ειδική ομάδα <καθ’ όλα ικανή και ευκίνητη> (τα εισαγωγικά δικά μας), που να έχει κάθε είδους υποστήριξη και που θα αναλάβει συστηματικά το σπουδαίο αυτό θέμα της ευρείας και σωστής πληροφόρησης της αμερικανικής κοινής γνώμης . . .»

Αυτά μας λέει ο Αμερικανός υποναύαρχος Τζην Ρ. Λαρόκ όσον αφορά την πληροφόρηση. Και δεν έχει καθόλου άδικο. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, επιβάλλεται η συγκρότηση τέτοιων ομάδων στο εξωτερικό και μέσα στον ελληνικό χώρο, με σκοπό την ευρεία πληροφόρηση του κοινού, όχι μόνο για την Κύπρο, τα πυρινικά όπλα και τον αφοπλισμό, την αλληλοκατανόηση των λαών και την ειρήνη, αλλά και για τους σκοπούς και τις βλέψεις της Τουρκίας και τις κατευθυνόμενες σήμερα δραστηριότητες των Πομάκων της Θράκης μας.

Ποιος γνωρίζει ξεκάθαρα, σωστά και τεκμηριωμένα από τον πολύ λαό μας, γιατί η Κύπρος είναι ελληνική; Μήπως, γιατί πολέμησε σ’ αυτή ο Γρίβας; (όπως ισχυρίστηκε πρόσφατα κάποιος «διανοούμενος»). Ποιος γνωρίζει ποια ήταν τα τυπικά κατά καιρούς δικαιώματα της Τουρκίας στο νησί, πώς τα απέκτησε και πώς τα έχασε; Γιατί και πώς μπήκαν οι Άγγλοι στη Μεγαλόνησο, τι νομικό καθεστώς δημιούργησε η εκεί παραμονή τους και πώς και γιατί έφυγαν; Τι ζητάει το ΝΑΤΟ και ποιες οι θέσεις της ΕΟΚ (επιφανειακές και παρασκηνιακές) στο Κυπριακό; Ποιος ξέρει ό,τι πρέπει να ξέρει σαν Έλληνας για τη Λήμνο, τα Δωδεκάνησα, το Αιγαίο, τη Θράκη; Ποιος από το μέσο Έλληνα ξέρει πραγματικά και γιατί μπήκαν οι Τούρκοι στην Κύπρο; Είχαν άραγε ανάγκη από λίγη ακόμα εδαφική έκταση για να επιζήσουν; Από πού ξεκινά και πού τελειώνει ο δαίδαλος αυτός που λέγεται Κυπριακό και που κάθε μέρα περιπλέκεται περισσότερο;

Το χιλιομπερδεμένο από τους εχθρούς και προσεχτικά καμουφλαρισμένο και έντεχνα και μεθοδικά περιπλεκόμενο συνεχώς από τους «φίλους» μας αυτό θέμα, ας το ξεδιπλώσουμε με επιμέλεια εμείς, ας το δούμε αντικειμενικά κι ας το αναλύσουν λεπτομερειακά και με σαφήνεια οι γνώστες του στον ελληνικό λαό και στο ξένο κοινό, ώστε όλοι να γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται και περί τίνος ομιλούμε.

Ο τύπος μας ας αφήσει τους ακατανόητους και ουσιαστικά επιζήμιους πολιτικούς διαξιφισμούς κι ας αναλάβει μια ουσιαστική σταυροφορία πλήρους και σωστής πληροφόρησης. Η κάθε εφημερίδα, όλες οι εφημερίδες μας, ας καθιερώσουν μια καθημερινή στήλη με θέμα το Κυπριακό κι ό,τι έχει σχέση μ’ αυτό και με αντικείμενο τη σωστή και αληθινή ιστορία της Μεγαλονήσου. Ας εξηγήσει η κάθε μια στους αναγνώστες της τα καυτά σημεία του θέματος αντικειμενικά και χωρίς κομματικούς υπολογισμούς και πολιτικές σκοπιμότητες. Η Πολιτεία, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, η λαϊκή επιμόρφωση, οι διάφοροι φορείς –παράλληλα μ’ ό,τι γίνεται στο διπλωματικό τομέα- ας πληροφορήσουν με συστηματικά σεμινάρια, σειρές διαλέξεων και οργανωμένες ομιλίες τον Έλληνα, τον κάθε Έλληνα, όλους τους Έλληνες, σωστά, ανεπηρέαστα, υπεύθυνα, όσο είναι καιρός. Γιατί, ενώ εμείς χαιρετιόμαστε φασιστικά, σπάζουμε βιτρίνες ή γρονθοκοπιόμαστε στους δρόμους, οι Πομάκοι (οι Πομάκοι ε!!!) δεν καπνίζουν ραχατλίδικα τον αργιλέ τους, όπως πιθανόν θα υποθέσουμε. Κινούνται έντονα μπροστά στα εθελοτυφλούντα μάτια μας, δραστηριοποιούνται και κυκλοφορούν ύπουλα προπαγανδιστικό σε βάρος μας υλικό από καφενέ σε καφενέ κι από χωριό σε χωριό. Οι προπαγανδιστικές κασέτες που έρχονται από την Άγκυρα στα χωριά της Θράκης και οι βιντεοκασέτες που φεύγουν από την Κομοτινή και την Ξάνθη προς την Ευρώπη υποσκάπτουν την κατάσταση και τη διαβρώνουν σε βάρος μας.

Τα τετελεσμένα γεγονότα δύσκολα ανατρέπονται. Επικίνδυνες καταστάσεις όμως, με σωστή διάγνωση κι έγκαιρη πρόβλεψη, προλαβαίνονται και θεραπεύονται. Κι έχουμε σήμερα σε πολλά σημεία ανάγκη άμεσης διάγνωσης και γρήγορης θεραπείας.

Ο υποναύμαρχος Λαρόν έκρουσε από μέρους του τον κώδωνα. Εμείς, ο λαός, ας ξεβουλώσουμε τα αφτιά μας από τα μικροκομματικά βαμπάκια κι ας πάρουμε σα λαός τα μέτρα μας, όπως πρέπει και όσο είναι καιρός.

Το σπάσιμο των πιάτων

Πέρασαν τα Χριστούγεννα, πέρασε κι η Πρωτοχρονιά και μαζί τους πέρασε και η πολυπόθητη περίοδος των διακοπών.

Ο καιρός των γλεντιών και των ξεφαντωμάτων έφυγε χωρίς να συλλάβουμε στο ακέραιο ή και καθόλου το νόημα των ημερών και το μήνυμα της εποχής μας.

Είπαμε, βέβαια, ‘’Χρόνια Πολλά’’, ανταλλάξαμε παπαγαλιστί τις καθιερωμένες και τετριμμένες πια στις συνειδήσεις μας ευχές και βιαστικά κι αδημονούντες τρέξαμε στο στρωμένο τραπέζι (του σπιτιού μας ή κάποιου ‘’Κέντρου’’), μια και με τόση επιμέλεια και επιμονή το φροντίζαμε βδομάδες πριν και πέσαμε με τα μούτρα, βιαστικοί κι ακράτητοι, στο φαΐ και στο γλέντι.

Μάλιστα, για να ‘’πιάσουν’’ καλύτερα οι εντυπωσιακές σε όψη κι αράδιασμα, αλλά ξεθωριασμένες σε νόημα και αναιμικές σε ουσιαστικό περιεχόμενο ευχές μας, γεμίσαμε και πάλι ξαναγεμίσαμε τα ποτήρια μας ως πάνω με ακριβά κατά το δυνατόν κρασιά. Για να δείξουμε δε εντονώτερα πόσο μας συνεπήρε και το πνεύμα των αγίων αυτών ημερών, ξενυχτήσαμε και ξενυχτούμε συνέχεια, σχεδόν κάθε βράδυ στα ‘’κέντρα’’, τα ‘’κοσμικά’’ βέβαια και στα κάθε είδους ξενυχτάδικα, πίνοντας κρασί με ξένη ετικέτα κατά προτίμηση και καίγοντας μπόλικο ουίσκυ.

Βάζουμε μάλιστα τα κρυστάλλινα ποτήρια τό ‘να πάνω στ’ άλλο, σε σχήμα πυραμίδας, σχηματίζοντας έτσι μέγα τύμβο, δείγμα και σύμβολο της επίσης μεγάλης μικρότητάς μας κι εκεί μέσα καίμε επιδεικτικά το ξένο ποτό.

Ε! να μη μας περάσουν και για τους οποιουσδήποτε!

Κι όσο οι μέρες περνούσαν και το σκωτσέζικο θυμίαμα φλέγονταν μέσα στην εγωιστική μας σαπουνόφουσκα ή έκαιγε έξω, μπροστά στη γυάλινη και διαφανή πυραμίδα των ρηχών ποτηριών κι όσο μας μεθούσε η αψάδα του οινοπνεύματος και μας ζάλιζε ο μυρωδάτος καπνός του καιόμενου συναλλάγματος, τόσο οι μαγαζάτορες γέμιζαν τα κεμέρια τους με τη δική μας αμυαλοσύνη και ελαφρότητα, μεταμορφωμένες κι οι δυο σε κολλαριστά χαρτονομίσματα της ελληνικής Δημοκρατίας. Κι όσο τα πουγκιά εκείνων ογκώνονταν, τόσο η δική μας μικρότητα φούσκωνε περισσότερο.

Κι άλλο κρασί στα ποτήρια μας απ’ τη μια κι άλλο θυμίαμα απ’ την άλλη στη φωτιά μπροστά στον τιποτένιο αλλά γυάλινο, όμως, τύμβο, που η πρασινομπλέ φλόγα της έγλυφε ξαφνιασμένη κι αηδιασμένη το είδωλο της ματαιοδοξίας μας και της μηδαμινότητάς μας.

Κι όσο εμείς, μέσα στους καπνούς των τσιγάρων και στ’ αναθυμιάματα των ποτών μηδενιζόμασταν, τόσο ο λογαριασμός του καταστήματος αύξανε ανδρώνονταν με την προσθήκη όλο και περισσότερων μηδενικών στο τέλος του. Παράλληλα διογκώνονταν κι ανηψώνονταν ασταμάτητα κι ο σωρός των σπασμένων πιάτων τη νύχτα μέσα στην πίστα και τη μέρα έξω απ’ το ‘’πολυσύχναστο’’ και τυχερό μαγαζί.

Αλλά, γιατί τάχα να μην πασχίσουμε όσο μπορούμε για τη λαμπρότερη κι επιβλητικότερη εμφάνιση ενός τέτοιου σωρού; Αφού ο σωρός αυτός των συντριμμάτων, έργο των χεριών μας, απόδειξη της δικής μας νοοτροπίας κι αντίβαρο των συντριμμιών των δικών μας αρχών και της δικής μας υπόστασης θα γίνει αύριο, με το φως της μέρας, φανερή και ξάστερη απόδειξη κορεσμού και ικανοποίησης των ‘’πλουσίων’’ και τρόπαιο επιτυχίας των επιδιώξεων των δυνατών; Παράλληλα, θα αποτελέσει αντικείμενο θαυμασμού των αφελών απ’ τους αφελείς. Θα γίνει χειροπιαστό κι αναμφισβήτητο μέτρο σύγκρισης της ανέχειας των φτωχών και αδιάβλητος και αδιαφιλονίκητος δείκτης της κατάντιας των αδυνάτων. Θα αποβεί αδιάσειστο ορόσημο και σταθερή και σίγουρη οριογραμμή, που εμάς αυτόματα θα μας ξεχωρίσει και θα μας συμπεριλάβει στην άλλη μεριά. Θα μας κατατάξει στην κατηγορία των ευπόρων. Των οικονομικά δυνατών.

Αλήθεια, σε τι άλλο αποβλέπουμε, όταν, στα καλά καθούμενα, σπάζουμε τα πιάτα, τό ‘να μετά το άλλο, ντουζίνες ολόκληρες στη σειρά;

Είναι γνωστό, πως όταν τρώμε και πίνουμε και παραγγέλουμε και ξαναπαραγγέλουμε να μας φέρουν κι άλλα φαγητά κι άλλα ποτά, επιδιώκουμε ανάμεσα στα άλλα και την ικανοποίηση της αδηφαγίας μας. Όταν, όμως, σπάζουμε στην πίστα πιάτα και καίμε πάνω στο τραπέζι μας ουίσκυ ή βάζουμε φωτιά στο σακάκι μας καταμεσίς στο πάτωμα, σε τι αποβλέπουμε; Δεν το κάνουμε αποκλειστικά και μόνο για το θεαθήναι;

Εκείνη την ώρα δεν προσπαθούμε με τις μικρότητές μας να προβάλουμε εκατό στα εκατό την ασημαντοσύνη μας και να υπογραμμίσουμε στα μάτια των άλλων τη ματαιοδοξία μας;

Γιατί όχι, όμως; Γιατί να μην το κάνουμε, αφού η ματαιοδοξία μας αυτή και η μηδαμινότητά μας αποκτούν ενδιαφέρον στο ρηχό περιβάλλον, που έκπληκτο γύρω μας μας παρακολουθεί; Γιατί να μην εξαντλήσει κάθε περιθώριο η μηδαμινότητά μας, αφού εκείνη τη στιγμή βρίσκει μηδαμινότερους από μας για να μας προσέξουν, να εντυπωσιαστούν απ’τη γενναία στάση που παίρνουμε μπροστά στα άψυχα και σαθροφτιαγμένα πιάτα και να θαυμάσουν την τόλμη μας, τη διάθεσή μας και προπαντός την πεισματικά κι επίμονα επιδεικνυόμενη οικονομική μας ευεξία;

Και πραγματικά! Ξέρεις τι θα πει να μετριούνται όλες οι ηθικές και υλικές σου αξίες και οι κάθε είδους δυνατότητές σου σε ντουζίνες σπασμένων πιάτων και σε άδεια μπουκάλια ποτών;

Μεγάλο πράγμα για την εποχή μας και για την πόλη μας. Αλλά, μας πέρασε άραγε απ’ το μυαλό την ώρα εκείνη του θριάμβου μας, ότι ποδοπατώντας τα γύψινα συντρίμμια, ποδοπατούμε ταυτόχρονα και τη συνείδηση και την ανθρωπιά μας; Σκεφτήκαμε εκείνη τη στιγμή ότι, ενώ εμείς, περιφρονώντας το πνεύμα των ημερών και σπάζοντας πιάτα και καίγοντας ουίσκυ, πετάμε στα σύννεφα, άλλοι συνάνθρωποί μας, πολλοί άλλοι, εκατομμύρια ανθρώπινα όντα, σ’ όλα τα μέρη της γης, κοντά και μακριά μας, είναι βουτηγμένοι στη δυστυχία; Παραπαίουν απ’ την πείνα τελματωμένοι στην κακή τους μοίρα και μαστίζονται κυριολεκτικά απ’ τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την εγκατάλειψη; Μας πέρασε, άραγε, ποτέ απ’ το μυαλό μας, ότι ίσως και μεις με τη σιωπή και την αδιαφορία μας συντελέσαμε έστω και στο ελάχιστο στην επιδείνωση της δικής τους τραγικής κατάστασης;

Κι ας μην πάμε μακριά, αν θέλουμε να αντικρίσουμε την άθλια πραγματικότητα. Ας γυρίσουμε μόνο το κεφάλι μας δεξιά κι αριστερά μας. Ας ρίξουμε μόνο μια ματιά κοντά μας. Εδώ, δίπλα μας. Μέσα στην Κατερίνη.

Πόσοι φτωχοί και αναξιοπαθούντες υπάρχουν γύρω μας! Σ’ αυτούς ας στρέψουμε για λίγο το βλέμμα μας κι ας αναλογιστούμε πόση χαρά θα έδινε κάθε σπασμένο πιάτο, κάθε σπασμένο μπουκάλι ουίσκυ, κάθε πυρπολημένο σακάκι σε κάποιο ανάπηρο παιδάκι, για παράδειγμα.

Υπάρχει ένα άσυλο στην πόλη μας για τα παιδάκια αυτά των συνανθρώπων μας, που προσπαθεί να τα βοηθήσει και να μαλακώσει τον πόνο τους. Το άσυλο, όμως αυτό, παρά τις φιλότιμες, ανιδιοτελείς και άοκνες προσπάθειες των πρωτεργατών και των αρμοδίων του, φυτοζωεί σήμερα και κρατιέται με τα δόντια.

Να, λοιπόν, μια κατεύθυνση προς την οποία μπορούμε να στραφούμε και να προσφέρουμε.

Αν, αντί να κάψουμε σε μια βραδυά ένα, ή δυο μπουκάλια ουίσκυ ή, αντί να σπάσουμε, έτσι και για το τίποτα, μερικές ντουζίνες πιάτα η να πυρπολήσουμε χωρίς λόγο κάποιο σακάκι μας, δίναμε το αντίτιμό τους στο ίδρυμα παιδιών με ειδικές ανάγκες(ή και σε κάποιο άλλο ίδρυμα της πόλης μας), δε θα νιώθαμε πιο άνετα και δε θα βλέπαμε τον εαυτό μας να αντικρίζει πιο δικαιολογημένος τη συνείδησή μας; Γιατί, αυτός ο αόρατος κριτής πάντα υπάρχει μέσα μας, άσχετα αν σπάνια ξυπνά κι αν σπανιότερα μας αγριοκοιτάζει με κάποιο νόημα.

Αντί ο σερβιτόρος του ‘’κέντρου’’ να σταθεί στη μέση της πίστας και να σπάσει για λογαριασμό μας μερικές στίβες πιάτα, ας βγει στην εξέδρα της μουσικής κι ας ανακοινώσει δημόσια και με δυνατή φωνή απ’ τα μεγάφωνα το όνομά μας. Ας πει, ότι ο κύριος Τάδε, αντί να σπάσει πιάτα, προσφέρει τόσες χιλιάδες δραχμές υπέρ του ιδρύματος αυτών των παιδιών της πόλης μας. Ας είναι δε από τώρα σίγουρος ο δωρητής αυτός, πως τότε θα καταχειροκροτηθεί απ’ όλους τους θαμώνες και θα γίνει αμέσως παράδειγμα προς μίμηση. Γιατί, στις ψυχές όλων μας, όσο εύκολα κοιμάται, τόσο εύκολα και ξυπνά η ευαισθησία. Έτσι, χωρίς καμιά επιπλέον επιβάρυνση ή άλλη προσπάθεια και ο εγωισμός μας θα ικανοποιηθεί και θα κάνουμε και μια καλή κι ευγενική πράξη. Μια πράξη, που, αν και δε θα στηρίζεται απόλυτα σε σωστές βάσεις, όπως το απαιτεί η ανθρωπιά, μια και θά ‘χει μέσα της το στοιχείο του εγωισμού και του συμβιβασμού, θα είναι μια ενέργεια απ’ αυτές που σήμερα έχει απόλυτη ανάγκη η ανθρωπότητά μας, η κοινωνία μας κι εμείς οι ίδιοι. Και η προτροπή και των άλλων θα φέρει κι ένα καλό αποτέλεσμα.

Τι να γίνει! Όσο θα υπάρχει η χαώδης ανισότητα στην κατανομή εισοδημάτων, η κοινωνία μας θα εκκολάπτει τη μικρότητα, τη ματαιοδοξία και τη δυστυχία και η ελεημοσύνη θα θεωρείται σαν αρετή και ο οίκτος ιδανικό και στόχος ανώτερος.

Ας μη χαθούν τα Ιερά μας Κειμήλια

‘’Ο. Β.’’  2 Δεκεμβρίου 1984

Είναι αλήθεια πως ο Νομός κρύβει διάσπαρτη μια ανεκτίμηση ιστορική κληρονομιά. Μια κληρονομιά που καλύπτει όλες ανεξαίρετα τις εποχές της ιστορίας, γιατί η Πιερία ήταν ονομαστή και σπουδαία σ’ όλα τα στάδια της ανθρώπινης εξέλιξης. Στο καθένα από τα στάδια αυτά η Πιερία έπαιξε το δικό της σημαντικό ρόλο και συνέβαλε τα μέγιστα στη διαμόρφωση της ζωής και στη χάραξη της πορείας της φυλής μας.

Αυτό το αποδεικνύουν και τα ανασυρόμενα καθημερινά απ’ τα σπλάχνα της γης μας αρχαιολογικά ευρύματα, που προξενούν το θαυμασμό και την έκπληξη του καθενός και των ειδικών ειδικότερα.

Και δεν είναι μόνο τα κάθε είδους ευρύματα που ανάγονται στην αρχαία εποχή. Υπάρχουν και αξιόλογα μνημεία και καλλιτεχνήματα νεότερων εποχών, διάσπαρτα κι αυτά σ’ όλη την έκταση του Νομού μας. Υπάρχουν κειμήλια της πρώτης Χριστιανικής εποχής, της εποχής των Βυζαντινών και των μετέπειτα χρόνων, που κουρνιάζουν βουβά και βρίσκονται απρόσεχτα από τους αρμόδιους σε γνωστούς ή ανύποπτους χώρους και σε ξεχασμένες γωνιές της Πιερίας. Προσεγμένα, όμως, πιθανόν από αναρμόδιους και ύποπτους και εκτεθημένα στη βουλιμία και αρπακτικότητα κάθε ασυνείδητου και κακόβουλου «φύκαλα» και «συντηρητή» ή περαστικού.

Υπάρχουν, για παράδειγμα, στις εκκλησίες και στα εξωκλήσια μας σπουδαίες εικόνες, επιγραφές, πλάκες και άλλα αντικείμενα μεγάλης αρχαιολογικής και καλλιτεχνικής αξίας, που μένουν άγνωστα ακόμα και σ’ αυτούς που υποτίθεται πως έχουν αναλάβει σιωπηρά τη διατήρηση και τη φύλαξή τους

Υπάρχουν παλιές εικόνες, άμφια και ιερά σκεύη, που δεν είναι καταγραμμένα πουθενά και δεν αναφέρονται σε κανένα απολύτως κατάστιχο.

Όπως φαίνεται, δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν η παρουσία αυτών των σπάνιων και ανεκτίμητων αντικειμένων κι ούτε καταγράφηκε ποτέ σε κάποιο κιτάπι, έστω και σ’ ένα απλό κομμάτι χαρτί, η προέλευσή τους, η ιστορία τους, η αξία τους. Καμία εκκλησία του Νομού μας –απ’ όσες τουλάχιστον ρωτήθηκαν- δεν έχει κάποιον απλό κατάλογο στον οποίο να απαριθμούνται και να ονομάζονται ποια και πόσα είναι τα αξιόλογα και ενδιαφέροντα τουλάχιστον αντικείμενα που φυλάσσονται σ’ αυτήν και, με βάση τον κατάλογο αυτό, να γίνεται και η παράδοση και παραλαβή της τέτοιου είδους εκκλησιαστικής περιουσίας από το ένα εκκλησιαστικό συμβούλιο επιτρόπων στο άλλο.

Η τέλεια ανυπαρξία τέτοιων βιβλίων, αφ’ ενός υπογραμμίζει την αδιαφορία των αρμοδίων και την άγνοια του λαού, όσον αφορά τους θησαυρούς που κοντολογίς του ανήκουν κι αφετέρου δείχνει το μέγεθος του κινδύνου στον οποίο εκτίθενται όλα αυτά τα τόσο σημαντικά ιστορικά κειμήλια.

Ύστερα απ’ αυτά, ο καθένας πλέον μπορεί να φανταστεί με πόση ευκολία είναι δυνατό να υπεξαιρεθούν και πόσο εύκολα μπορούν να φτάσουν από το εσωτερικό των εκκλησιών μας στο σάκκο του ιερόσυλου κι από τη βαλίτσα του αετονύχη στην αίθουσα κάποιου δημοπρατήριου του Λονδίνου, του Παρισιού ή της Βιέννης.

Ταυτόχρονα, το σύστημα αυτό του «μπήτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε», δείχνει σε τι πειρασμό μπαίνουν (κι ίσως με το δίκιο τους) κι εκείνοι οι ευάλωτοι που βρίσκονται σε καθημερινή επαφή μ’ έναν μη καταγραμμένο, ξέφραγο κι άγνωστο ίσως και σ’ αυτούς ακόμα τους αρμόδιους θησαυρό.

Γεννιούνται επομένως εύλογες ίσως υποψίες, πως η μη μέχρι σήμερα λεπτομερής συστηματική κι επίσημη καταγραφή όλων αυτών των ανεκτίμητων αντικειμένων κάποιους μάλλον θα πρέπει να ευνοεί.

Τις «πονηρές» και καχύποπτες, ας πούμε, σκέψεις του καθενός μας, υποθάλπει και ενισχύει και η κατά καιρούς και ποικιλότροπα εκδηλωθείσα αρνητική τακτική των μοναχών και ιδίως του Αγίου Όρους και των μεγάλων μοναστηριών, όπου υπάρχει συσσωρευμένο και το μεγαλύτερο μέρος τέτοιου είδους θησαυρού.

Την καταγραφή αυτών των κειμηλίων του Αγίου Όρους επιδείωξε κατά καιρούς με επιμονή η Πολιτεία, αλλά πάντοτε συναντούσε άκαμπτη την άρνηση και σθεναρή την αντίδραση των καλογήρων.

Ακόμα και σε πρόσφατη συνάντηση στη Θεσσαλονίκη του Προέδρου της Δημοκρατίας με μοναχούς, αντιπροσώπους του διοικητικού συμβουλίου της «Ιεράς Κοινότητας», διαπιστώθηκε έντονη κι επίμονη από μέρους τους αντίδραση σ’ ότι αφορά το έργο του Κέντρου Διάσωσης Αγιορείτικης Κληρονομιάς (ΚΕΔΑΚ), που πρώτο του μέλημα είναι η καταγραφή των ιερών κειμηλίων του Άθω.

Φυσικά (κι όπως ήταν επόμενο) οι δυο καλόγεροι, κατ’ επιταγή του κυκλώματος του Αγίου Όρους, αντέδρασαν επίμονα, πράγμα το οποίο προξένησε και την οργή του Προέδρου της Δημοκρατίας και προξενεί και την αγανάκτηση όλων μας.

Παρόμοιες απόπειρες επισήμανσης και καταγραφής των υπαρχόντων θησαυρών και ιερών κειμηλίων έγιναν και στο παρελθόν από μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά κι αυτές προσέκρουσαν στην επίμονη άρνηση των ισχυρόγνωμων καλόγερων και συντρίφτηκαν στον πείσμονα καλογερίστικο ετσιθελισμό.

Πρόσφατα μάλιστα στάλθηκε στο Άγιο Όρος τριμελής ανακριτική επιτροπή –αποτελούμενη από ιεράρχες- η «Εξαρχία» όπως αποκαλέστηκε, η οποία, παρά τις συγκλονιστικές διαπιστώσεις της, δεν επέφερε, όπως φαίνεται (τουλάχιστο μέχρι στιγμής) κανένα αποτέλεσμα. Γιατί, «παρ’ όλες τις συστάσεις και τις προτροπές» –όπως λέει στην έκθεσή του ο Πρόεδρος της Εξαρχίας μητροπολίτης Σταυρουπόλεως Μάξιμος- «οι άνθρωποι αυτοί» (δηλαδή οι καλόγεροι) «επιμένουν εις την αμαρτίαν, κωφεύοντες τελείως εις την φωνήν της αλήθειας και τας κάθε είδους συστάσεις της Εκκλησίας . . .».

Ο Μάξιμος διαπιστώνει επιπλέον οικονομικές και διαχειριστικές ατασθαλίες, φυγαδεύσεις τιμαλφών και ιερών αντικειμένων, ηθικά σκάνδαλα κλπ. και υπογραμμίζει με κάποια αγανάκτηση κι αυτός πως «δεν είναι δυνατόν να ανεχόμαστε επ’ άπειρον την διαιώνισην του κακού . . .».

Αυτά, όμως, στο Άγιο Όρος. Εδώ σε μας, που ευτυχώς δεν έχουμε καλόγερους και ιερωμένους με αγιορείτικη νοοτροπία, τι γίνεται; Λαβαίνονται, άραγε, κάποια μέτρα για τη λεπτομερή κι εμπεριστατωμένη καταγραφή των πολλών και ποικίλων παλιών εικόνων κι άλλων σπουδαίων ιερών κειμηλίων που υπάρχουν άφθονα στην Περιοχή της Πιερίας ή ενώ «οι πάντες πανταχού και πάντοτε ομιλούν περί ατασθαλιών –όπως λέει και ο Πρόεδρος της ανακριτικής επιτροπής Μάξιμος- οι αρμόδιοι και υπεύθυνοι σιωπούν;

Ή μήπως έχουν την εντύπωση, ότι δεν ήρθε ακόμη η ώρα της λήψης άμεσων και δραστικών μέτρων;

Ας γίνει κοινή πια απαίτηση όλων μας η λεπτομερής καταγραφή τουλάχιστον αυτού του είδους του εκκλησιαστικού μας θησαυρού στην Πιερία.

Και πάλι για το ‘’Ιστορικό Αρχείο’’.

‘’Ο. Β.’’. . . . . 1984

Ας μου επιτραπεί να επανέλθω και σήμερα στο δημοσίευμά μου της περασμένης Κυριακής, για το ‘’Ιστορικό Αρχείο της Πιερίας’’.

Εκτιμώ ιδιαίτερα τη φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλλει ο Σύλλογος Λειβαδιωτών για τη συγκέντρωση βιβλίων, περιοδικών και άλλου έντυπου κλπ. υλικού, που αφορά την από αρχαιοτάτων χρόνων και μέχρι σήμερα ιστορία της περιοχής μας. Αξιέπαινη η προσπάθεια και επιβεβλημένη πια η δίκαιη προβολή της παραμελημένης και ιστορικά εγκαταλειμμένης στο περιθώριο Πιερίας. Νομίζω, όμως, πως η πραγματοποίηση αυτών των επιδιώξεων θα επιτυγχάνονταν καλύτερα, αν γίνονταν κάποιος συστηματικότερος καταμερισμός των προσπαθειών έρευνας και συγκέντρωσης υλικού με βάση τις διάφορες χρονικές περιόδους της ιστορίας μας. Άλλοι, δηλαδή, να ασχοληθούν συστηματικότερα με την Αρχαία εποχή, άλλοι με τη Μακεδονική, την εποχή της Ρωμαιοκρατίας, της Τουρκοκρατίας, των Μακεδονικών αγώνων κλπ. κλπ.. Ο καταμερισμός αυτός ίσως είναι απαραίτητος λόγω της πάρα πολύ μεγάλης χρονικής περιόδου (3000 και χρόνια), που καλύπτει η ιστορία της Πιερίας.

(Τον καταμερισμό αυτό πιθανό να τον έχει στο πρόγραμμά του ο παραπάνω φιλοπρόοδος Σύλλογος).

Κι όσον αφορά τις παλιές περιόδους της ιστορίας μας, οι ενδιαφερόμενοι ίσως περιοριστούν στη συγκέντρωση διαφόρων βιβλίων –ελληνικών και άλλων- που γράφτηκαν κατά καιρούς κι αναφέρουν και την Πιερία. Με βάση τα βιβλία αυτά, ιστοριοδιφώντας και μελετώντας τα, πιθανό να ξεθάψουμε και να συγκεντρώσουμε διάσπαρτο υλικό, με το οποίο οι συγχρονοί μας ή μεταγενέστεροι θα γράψουν πιο συγκεκριμένα την πραγματική, ευρύτερη και άγνωστη στους πολλούς μακραίωνη ιστορία της Πιερίας.

Για τη σχετικά σύγχρονη, όμως, περίοδο (1941-44) έχουμε ακόμα το πλεονέκτημα να είμαστε σε θέση να βρούμε και να συγκεντρώσουμε στοιχεία και ντοκουμέντα που να προέρχονται  απ’ τους ίδιους τους πρωτεργάτες και δημιουργούς των γεγονότων. Αφηγήσεις και ενθυμήματα, θετικά ή αρνητικά, πρόσφατα, όμως, που όλα μαζί συνθέτουν με αντικειμενικότητα την πραγματικότητα εκείνης της εποχής.

Δεν πρέπει, λοιπόν, να αρκεστούμε στα υπάρχοντα μόνο βιβλία που αναφέρονται μάλλον σε γενικότητες και σε περιλήψεις. Πρέπει να αναζητήσουμε λεπτομέρειες. Μ’ αυτές θα πετύχουμε τη διάσωση και διατήρηση όλης της αλήθειας. Κι αυτές θα μας τις δώσουν οι επιζώντες ακόμα αγωνιστές, που είναι οι πρωτεργάτες και οι δημιουργοί της ιστορίας εκείνης της εποχής. Όλοι όσοι έπαιξαν κάποιο ρόλο, μικρό ή μεγάλο, θετικό ή αρνητικό, τα δύσκολα εκείνα χρόνια της κατοχής, έχουν και κάτι πολύ-πολύ ενδιαφέρον να μας πουν και πρέπει να τους παρακινήσουμε να το καταθέσουν στο βωμό της Ιστορίας, εκτελώντας ένα άλλο ύψιστο χρέος προς τις επερχόμενες γενεές.

Παράλληλα με τις γενικότερες επιδιώξεις του Συλλόγου Λειβαδιωτών, ας καταβληθεί μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή προσπάθεια περισυλλογής και συγκέντρωσης στοιχείων απ’ τους επιζώντες ακόμα αυτόπτες μάρτυρες και τους κάθε είδους αγωνιστές της εποιχής του 1941-44.

Ας συγκροτηθεί ξεχωριστή ομάδα ερευνητών που θα επιδιώξει με κάθε τρόπο την ανεύρεση, περισυλλογή και ταξινόμηση κάθε είδους πληροφοριακού υλικού κι ας γραφεί η ιστορία της κατοχής και των αγώνων της Πιερίας από πρώτο χέρι με πλήρη αντικειμενικότητα και όσο είναι ακόμα καιρός.

Το ποιος θα αναλάβει αυτήν την πρωτοβουλία δεν κάνει διαφορά. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι, να συγκεντρωθεί το απαραίτητο ιστορικό υλικό, που, ευτυχώς, υπάρχει ακόμα μπόλικο, διάσπαρτο όμως και αζήτητο στο Νομό μας.

Σύλλογοι, φορείς και άτομα που ενδιαφέρονται και θέλουν να συμβάλουν στη δημιουργία ενός Πιερικού Ιστορικού Αρχείου της Κατοχής ας έρθουν σε επαφή με το Ολύμπιο Βήμα.

Βάνδαλοι στο Παπανικολάου

Έξω απ’ τη Θεσσαλονίκη, στο χωριό Ασβεστοχώρι κι εκεί όπου παλιότερα ήταν το γνωστό Σανατόριο, λειτουργεί εδώ και λίγο καιρό μια απ’ τις αρτιότερες καρδιολογικές μονάδες της χώρας, όπου γίνονται ακόμα και οι πιο σοβαρές εγχειρίσεις καρδιάς. Πρόκειται για τη γνωστή πια σ’ όλη την Ελλάδα Καρδιολογική Κλινική Παπανικολάου. Καρδιοχειρουργός σ’ αυτήν είναι ο διακεκριμένος και διεθνώς αναγνωρισμένος γιατρός κ. Σπύρου.

Η δουλειά που γίνεται στη Θεσ/νίκη είναι σοβαρή και το έργο σπουδαιότατο. Η τόσο αναγκαία για τη χώρα και την περιοχή της Βόρειας Ελλάδας είναι αλήθεια πως υστερεί ακόμα σε τεχνικό προσωπικό, το οποίο είναι απαραίτητο για το σωστό και γρήγορο χειριστή τόσων σύγχρονων και πολύπλοκων ηλεκτρονικών μηχανημάτων. Τα μηχανήματα αυτά είναι αναγκαία και ο ορθός τους χειρισμός επιβεβλημένος και για τη σωστή διάγνωση του άρρωστου αλλά και για την καλή και σίγουρη διεξαγωγή μιας λεπτής εγχείρισης στην καρδιά.

Η κλινική Παπανικολάου διέθετε αρκετά απ’ τα απαραίτητα αυτά μηχανήματα, τα οποία, για να αποκτηθούν ακριβοπληρώθηκαν στο εξωτερικό με δυσεύρητο και πολύτιμο συνάλλαγμα. Τα πανάκριβα και πολύπλοκα αυτά μηχανήματα, τα οποία οι γιατροί και οι τεχνικοί της κλινικής πρόσεχαν και συντηρούσαν σαν κόρη οφθαλμού, γιατί ο λαός μας τα έχει τόσο μεγάλη ανάγκη, τα κατέστρεψαν προ καιρού δολοφονικά χέρια καθοδηγούμενα από αρρωστημένα μυαλά. Μάλιστα.

Πριν κάμποσο καιρό, μπήκαν βάνδαλοι στα διαμερίσματα του νοσοκομείου και, χωρίς καμιά τύψη συνείδησης, τα αχρήστεψαν. Έκοψαν καλώδια, αφήρεσαν εξαρτήματα, συνέτριψαν μικροόργανα και ακόμα έσχισαν και εξαφάνισαν κι αυτά τα επικολλημένα πάνω στα σώματα των μηχανημάτων τεχνικά σχεδιαγράμματα, ώστε να καταστήσουν αδύνατη κάθε επιδιώρθωσή τους.

Νέκρωσαν μια ηλεκτρονική καρδιά που ήταν σε θέση να ρυθμίσει τους χτύπους χιλιάδων ανθρώπινων καρδιών και να κρατήσει αδύναμα και δυστυχισμένα πλάσματα στη ζωή. Με βαρβαρότητα κατέστρεψαν άψυχα μηχανήματα και εν ψυχρώ δολοφόνησαν έμμεσα συμπατριώτες τους, συμπολίτες τους, μέλη ίσως των ίδιων των δικών τους οικογενειών.

Σύμφωνα με μαρτυρίες των γιατρών και διαβεβαιώσεις ειδικών του νοσοκομείου, η δουλειά έγινε από ανθρώπους ειδικούς. Από ανθρώπους που γνώριζαν τι κατέστρεφαν και ήξεραν πώς να το καταστρέψουν. Είναι βέβαιο, πως πίσω απ’ την όλη υπόθεση κρίβονται ευτελή συμφέροντα. Ατομικά, ταπεινά, τιποτένια.

Μάλιστα, ο διευθυντής και οι αρμόδιοι του νοσοκομείου δήλωσαν, πως οι καταστροφείς κι όσοι κρυμμένοι πίσω απ’ αυτούς κίνησαν το βάρβαρο χέρι τους δεν δίστασαν να εκτοξέψουν και απειλές ακόμα εναντίον των επιστημόνων του νοσοκομείου και του προσωπικού γενικότερα, αν αυτοί θελήσουν να δώσουν έκταση στο ζήτημα και να συμβάλουν στην αποκάλυψή τους.

Ένας γιατρός δήλωσε πως η εξέλιξη, η πλοκή και οι διαστάσεις της όλης υπόθεσης είναι σε θέση να παραβληθεί με ένα σίριαλ γκαγκστερικής ταινίας. Και να φανταστεί κανείς πως είναι ίσως δυνατόν πίσω απ’ την όλη υπόθεση να κρίβονται επιστήμονες, των οποίων την αποστολή τη θεωρούμε υψηλή και ιερότατη. Άνθρωποι που έδωσαν τον όρκο του Ιπποκράτη κι έταξαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του πάσχοντα συνανθρώπου τους!

Συγχαίρουμε και μεις τους γιατρούς και τους αρμόδιους του Ιδρύματος για το θάρρος τους να αγνοήσουν τις απειλές και να κοινολογήσουν την υπόθεση, καταδικάζοντάς την δημόσια και τους σφίγγουμε το χέρι θερμά για τη θέρμη με την οποία εργάζονται και στην επιστημονική τους αποστολή αλλά και για την ανακάλυψη και τιμωρία των δραστών.