ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΦΩΣ ΜΕ ΤΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΟ

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΦΩΣ ΜΕ ΤΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΟ

‘’Ο. Β.’’  16 . 11 . 83

Πλησιάζει η επόμενη Ολυμπιάδα. Η 23η της νεότερης εποχής, η οποία, όπως είναι γνωστό, θα γίνει το καλοκαίρι του 1984 στο Λος Άντζελες της Αμερικής.

Όπως και σε κάθε προηγούμενη Ολυμπιάδα, το ολυμπιακό φως θα ξεκινήσει και πάλι απ’ την κοιτίδα των Αγώνων, την Ολυμπία και θα φτάσει στην Αμερική, όπου και θα ανάψει τον ολυμπιακό δαυλό στο στάδιο του Λος Άντζελες.

Η αγνή φλόγα του άδολου αθλητισμού θα ζεστάνει και πάλι τις καρδιές των αθλητών και το φως της θα φωτίσει τις ψυχές των θεατών και τις συνειδήσεις όλων εκείνων, που κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα πάρουν μέρος σ’ αυτήν την Ολυμπιάδα.

Επίσης, θα επιδράσει και πάλι με τον τρόπο της καταπραϋντικά κι ωφέλημα και σ’ όσους θα δουν τους αγώνες από κοντά μέσα στο Ολυμπιακό στάδιο, μπροστά στις αγωνιστικές αρένες και σ’ όσους θα τους παρακολουθήσουν μέσα απ’ το σπίτι τους, στους δέκτες των τηλεοράσεών τους.

Βέβαια, η συνάντηση τόσων πολυάριθμων αθλητών και τόσων απεσταλμένων από τόσα πολλά κράτη της γης και οι χιλιάδες επισκέπτες, άτυποι κι ανεπίσημοι αντιπρόσωποι τόσων λαών του πλανήτη μας, έχει πάντοτε ευεργετικές επιδράσεις στις σκέψεις και προάγει το πνεύμα της αγάπης, της ειρήνης και της συναδέλφοσης των λαών.

Σ’ αυτό συντελεί και το μήνυμα φιλίαςκαι άδολης άμιλας, που φέρνει μαζί του και σκορπάει άφθονο και ζωντανό στο διάβα του το φως της Ολυμπιάδας. Το φως που στέκεται κέντρο κάθε Ολυμπιάδας κι επιστέγασμα και κορονίδα κάθε αθλητή, κάθε θεατή και κάθε ανθρώπου. Είναι το ειρηνικότερο, το λαμπερότερο και το απλούστερο φως της εποχής μας.

Ταυτόχρονα, όμως, είναι και το μεστότερο σε περιεχόμενο, το πληρέστερο σε νοήματα κι αξίες και το απαλλαγμένο από κάθε ταπεινότητα κι ιδιοτέλεια. Είναι το φως της Αρχαίας Ολυμπίας. Το φως του ευγενέστερου αθλητισμού. Το ζωντανό φως του αθάνατου πνεύματος της Αρχαίας Ελλάδας.

Τιμή και δόξα στην Ελλάδα, που το φως αυτό είναι δικό της, πηγάζει απ’ τα σπλάχνα της ιστορίας της και της ύπαρξής της και καίει αστείρευτο, αδέσμευτο κι ελπιδοφόρο, αιώνες τώρα, φωτίζοντας το δρόμο του σύγχρονου αθλητισμού και ανταλλάσσοντας στις ψυχές των αθλητών και των λαών όλου του κόσμου τις αρετές του Διαγόρα και τις πανανθρώπινες ιδέες όλων εκείνων των μεγάλων αθλητών, που έστεψε ο ιερός κότινος.

Κι όλες αυτές οι ευεργετικές επιδράσεις του Ολυμπιακού φωτός εκχέονταν ως τώρα απ’ την κοιτίδα του πολιτισμού, προς όλες τις κατευθύνσεις του κόσμου τελείως δωρεάν. Τώρα, όμως, στην Ολυμπιάδα του 1984 το φως αυτό, η ψυχή και το πνεύμα των αγώνων, ίσως να πουληθεί. Μάλιστα, ίσως να πουληθεί.

Κι εδώ, ας μην βιαστούμε να κατηγορήσουμε τον Αντρέα, όπως τον κατηγορούμε συνήθως, γιατί δεν έβρεξε όταν έπρεπεή  γιατί έβρεξε όταν δεν έπρεπε. Το Ολυμπιακό φως δεν πρόκειται να το πουλήσει η Ελλάδα. Αλλά, αν πουληθεί, θα το πουλήσει η Αμερική.

Γιατί γίνεται τελευταία λόγος στις ΗΠΑ ότι, μόλις το φως πατήσει στο αμερικανιικό έδαφος, οι εκεί ‘’διαχειριστές’’ του θα το βγάλουν στον πλειστηριασμό. Δηλαδή, δεν αποκλείεται τα πράγματα να εξεληχθούν κάπως έτσι:

Διαχειριστές: Πόσα δίνεις κυρία TOCA-TORA κατά χιλιόμετρα, για να σου δώσουμε τη μεταφορά του Ολυμπιακού φωτός, για να διαφημίσεις τα αναψυκτικά σου και πόσα χιλιόμετρα θέλεις:

TOCA-TORA :Δίνω τόσες χιλιάδες δολάρια το χιλιόμετρα και θέλω τόσα χιλιόμετρα.

Διαχειριστές: Μα η ξαδέρφη σου η ΠΕΣΤΗ πληρώνει πολύ ακριβότερα και μάλιστα αγοράζει και περισσότερα χιλιόμετρα.

TOCA-TORA: Ναι, αλλά εγώ θα στολίσω το κοντάρι της φλόγας με ωραίες και καλογραμμένες ταινίες με το περίφημο όνομά μου ‘’TOCA-TORA’’ και δε θα κρεμάσω άδεια τενεκεδάκια της φίρμας μου, ούτε στον ολυμπιακό δαυλό, ούτε στο λαιμό και στη μέση του αθλητή που θα τον μεταφέρει τρέχοντας, όπως θέλει η ξαδέλφη μου.

Διαχειριστές: Μείνε με την καλοσύνη σου. Εμείς πουλάμε σπάνιο είδος. Είδος καυτό κι ενδιαφέρον. Κάνουμε μπίζνες και δίνουμε εκεί όπου μας δίνουν περισσότερα. Άλλος τι προσφέρει;

Αρίντας: Δίνω τόσα περισσότερα εγώ, αλλά θα κρεμάσω στο λαιμό του δρομέα παπούτσια και στο κοντάρι της δάδας κορδόνια παπουτσιών της φίρμας μου.

Διαχειριστές: Ανέβασε λίγο ακόμα το ποσόν, πάρε λίγα ακόμα χιλιόμετρα και κάνε ότι θέλεις.

. . . . . . . . .. . . . . . . . . . .

Λέτε τελικά να δούμε την Ολυμπιακή δάδα να διασχίζει την Αμερική μεταμφιεσμένη σ’ έναν τεράστιο αναπτήρα τσιγάρων, διαφημίζοντας την ανεξάντλητη φλόγα του, ή να πορεύεται προς το Λος Άντζελες περιτυλιγμένη από ταινίες και παραμορφωμένη από ρόλους κάποιου χαρτιού υγείας;

Τι θα κάνει, άραγε, η Ελληνική Κυβέρνηση αν τύχει και οριστικοποιηθούν οι προθέσεις αυτές των Αμερικανών; Και τι θα κάνουμε τότε όλοι εμείς σαν Έλληνες (όχι σαν κόμματα), αν είναι σίγουρο πως μια τέτοια ταπείνωση θα περιμένει στην  Αμερική την ιερή φλόγα της Ολυμπίας;

Γράφω για το θέμα αυτό κάπως νωρίς, για να μας δοθεί καιρός να σκεφτούμε λίγο από τώρα, ώστε να μη μας βρουν τότε τα γεγονότα απροετοίμαστους.

ΓΙΑΤΙ

Ολύμπιο Βήμα 18.11.83

Κατάπληξη προξένησε η παντελής απουσία της Εκκλησίας απ’ όλες γενικά τις πάνδημες εκδηλώσεις, εκτός απ’ τη δοξολογία, που έγιναν στην πόλη μας υπέρ της μνήμης των πεσόντων αγωνιστών του ηρωικού Πολυτεχνείου.

Επίσης, παντελής και ακατανόητη είναι σε τούτο τον τόπο η απουσία των εκπροσώπων της και από κάθε εκδήλωση υπέρ της ειρήνης και κατά του πολέμου και της καταστροφής.

Δεν συμμερίζονται άραγε το νόημα τέτοιων αγώνων οι κήρυκες της αγάπης, της ελευθερίας και της ειρήνης; Οι αντιπρόσωποι του Χριστού, του Μεγάλου Κήρυκα και Θεμελιωτή των αξιών αυτών και των υπέρτατων αρετών του Ευαγγελίου;

Μήπως έχουν διαφορετικές απόψεις για τη βία, τη δημοκρατία, την ειρήνη; Αν πραγματικά οι απόψεις τους είναι άλλες και τόσο αντίθετες, ώστε να τους αναγκάζουν να κρατούν χτυπητά διαφορετική στάση, ας μιλήσουν ανοιχτά κι ας υποδείξουν και τις αντινομίες στις ενέργειες των ειρινόφιλων λαών, για να δουν κι αυτοί, να καταλάβουν και να συμμορφωθούν ανάλογα με τις σωστότερες υποδείξεις τους.

Αν δεν υπάρχει διαφορά απόψεων, τότε γιατί περιφρονείται έτσι χωρίς προσχήματα ο σεβασμός που τρέφει και η τιμή που εκδηλώνει ο Ελληνικός λαός προς τους αθάνατους νεκρούς του Πολυτεχνείου και γιατί παρεξηγείται η αγάπη του για την ειρήνη;

Μήπως η Εκκλησία θεωρεί την πάνδημη πανελλήνια αυτή τίμηση των ευγενών αγώνων σαν κάποια πολιτική φιέστα και αρνείται κάθε παρουσία της σ’ αυτή;

Κρίμα που δεν πήρε μέρος σε τούτο το προσκύνημα, στο οποίο ταυτόχρονα εκδηλώθηκε και η οργή και η αγανάκτηση του Ελληνικού λαού κατά της ‘’επίσημης’’ (από τουρκικής πλευράς) διχοτόμησης της Ελληνικότατης Κύπρου.

Τα πεζοδρόμια

Α.Αγγελίδη‘’Ο.Β.’’ 4 . 12 . 83

Πέρασε ήδη αρκετός καιρός από τότε που τα πρώτα πεζοδρόμια από κείνα που ανέσκαψε (διάβαζε κατακρεούργησε) η ΔΕΗ άρχισαν να παίρνουν την οικτρή τελική τους μορφή και να δίνουν ένα άλλο γελοίο και τραγικό μαζί τόνο στην εμφάνιση της δύστυχης αυτής πόλης.

Όμως, παρά το αφάνταστο σε προχειρότητα, το αχαρακτήριστο σε ποιότητα και το αδιανόητο και αηδέστατο σε όψη μπάλωμα των πεζοδρομίων αυτών και παρ’ ότι έχουν μεσολαβήσει αρκετές μέρες από τότε που τα εκτρώματα αυτά (έργα φευ τεχνιτών και ειδημόνων) είδαν το φως στην πόλη μας κι εμείς είδαμε την ανεκδιήγητη και φρικιαστική όψη τους, κανένας οργανισμός, καμιά υπηρεσία και κανένας άλλος φορέας είπε ή έγραψε κάτι τι γι’ αυτά. Αλλά και κανένας πολίτης, ειδικός ή όχι, διαμαρτυρήθηκε για τα πρωτοφανή αυτά κατασκευάσματα, τα οποία κοντολογίς αυτός πληρώνει κι αυτός θα βλέπει και θα χρησιμοποιεί στο εξής και κάθε μέρα.

Για να σχηματίσουν μια εικόνα των τερατουργημάτων αυτών όσοι έτυχε να μην τα αντικρίσουν και συνεπώς να μην τα γνωρίζουν ακόμα, ας ρίξουν μια ματιά στο φρεσκοκατασκευασμένο τμήμα του πεζοδρομίου στη γωνία των οδών Μ. Αλεξάνδρου και Κύπρου, μπροστά στο κατάστημα του Κωστίκου ή στο πεζοδρόμιο της οδού Κρέσνας, κοντά στο πρακτορίο Ελασσόνας.

Εκεί θα θαυμάσουν την καλαισθητικότητα και την εμπειρία των τεχνιτών σ’ ότι αφορά το σπάσιμο του παλιού επιστρώματος των πεζοδρομίων και θα απολαύσουν τη δεξιοτεχνία και την επιμέλεια των κατασκευαστών της νέας και πρόσφατης επίστρωσης.

Δεν είναι δυνατόν τα ‘’έργα’’ αυτά να μην τα είδαν και να μην τα έλεγξαν οι αρμόδιοι τεχνικοί της ΔΕΗ και του Δήμου, πριν τα παραλάβουν και πριν πληρώσουν τους ‘’τεχνίτες’’ που τα κατασκεύασαν.

Αν τα είδαν ως τώρα οι ειδικοί τους ρωτώ: Είναι κατασκευές αυτές; Σαν επιστήμονες θα τα παραδεχτούν σαν καλώς καμωμένα; Και σαν αρμόδιοι και υπεύθυνοι θα καταβάλουν χρήματα απ’ τα ταμεία της υπηρεσίας τους, χρήματα του Δημοσίου, χρήματα των φορολογουμένων πολιτών, για να πληρώσουν τέτοιες αδιανόητες κακοτεχνίες ‘’άτεχνων τεχνιτών’’; Αντί, δηλαδή, να ζητήσουν ευθύνες απ’ τους καταστροφείς της πόλης, θα πληρώσουν κι από πάνω για το καταστροφικό τους έργο;

Αλλά, αν η ΔΕΗ, χωρίς βασανισμούς και σκέψεις, πληρώνει σε τελείως άπειρους και άτεχνους ανθρώπους, για τις εκτρωματικές δημιουργίες τους, ο Δήμος, που είναι επιφορτισμένος με την κάθε είδους προστασία του περιβάλλοντος και την καλή εμφάνιση της πόλης, τι κάνει; Πώς δέχεται αδιαμαρτύρητα να σφαγιάζονται από τελείως ανίδεους ‘’τεχνίτες’’ τα πεζοδρόμια της πόλης, που διοικεί και προστατεύει;

Πριν καταβληθεί οποιαδήποτε αμοιβή στους ακατανόητους κι απαράδεχτους αυτούς ‘’τεχνίτες’’, θα πρέπει να ελεγχθεί αν τα έργα αυτά έγιναν με βάση τα σχέδια και τις προδιαγραφές του Δήμου, που αφορούν τους δρόμους και τα πεζοδρόμια. (Και μη μου πείτε πως δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα). Να γίνει χημική ανάλυση του μείγματος που χρησιμοποιήθηκε, για να διαπιστωθούν οι αναλογίες και να πιστοποιηθεί αν η σύνθεσή του συμφωνεί μ’ εκείνη των προδιαγραφών. Να ελεγχθεί από κάθε άποψη η τεχνική ποιότητα της κατασκευής. Και να υποχρεωθούν οι ‘’κατασκευαστές τεχνίτες’’ να ξανασπάσουν τα τσιμέντα (και τούτη τη φορά να τα σπάσουν ευθύγραμμα και όμορφα, όχι όπως την προηγούμενη), να τα πετάξουν στα σκουπίδια (εκεί που θα τους υποδείξει ο Δήμος) και να ξανακάνουν τη δουλειά απ’ την αρχή και όπως πρέπει, αποκλειστικά και εξ ολοκλήρου με δικά τους έξοδα. Μάλιστα και εντός αυστηρά τακτής προθεσμίας. Επιπλέον, αν την πρώτη φορά τους κάλυπτε και κάποια δημόσια ασφάλεια για κάθε είδους ατυχήματα κλπ., τώρα δε θα πρέπει να τους καλύπτει, γιατί το έργο ξεναγίνεται αποκλειστικά και μόνο από δική τους υπαιτιότητα.

Δηλαδή, να επανορθώσουν στο ακέραιο τα χοντροκομμένα σφάλματά τους με δικά τους εξ ολοκλήρου έξοδα κι όχι να πληρωθούν κι από πάνω για το κακό που έκαναν στους δρόμους. Σε περίπτωση άρνησής τους να ξαναφτιάξουν ότι κατέστρεψαν, να εφαρμοστούν αμέσως οι κυρώσεις, που οπωσδήποτε θα προβλέπονται στο συμβόλαιο ανάληψης εργασίας, ή να τους υποβληθεί μήνυση και, αν η καταβληθείσα αρχική εγγύηση δεν είναι αρκετή, να γίνει ανάλογη δέσμευση περιουσιακών τους στοιχείων, για να εξασφαλιστούν τα δικαιώματα της ΔΕΗ, του Δήμου κλπ.. Τα δικαιώματα των πολιτών.

Παράλληλα, να καταλογιστούν αμέσως και στο ακέραιο οι ευθύνες και στους επιφορτισμένους με την επίβλεψη των έργων τεχνικούς υπαλλήλους των αρμοδίων φορέων.

Από ευθυξία και μόνο θα πρέπει η ΔΕΗ, ο Δήμος, το Τεχνικό Επιμελητήριο, οι ιδιώτες μηχανικοί και ειδικοί, το Σωματείο στο οποίο ανήκουν οι κατασκευαστές τεχνίτες, καθώς και οι διάφοροι φορείς να δουν από κοντά το ζήτημα και να εκφράσουν στα σοβαρά τις απόψεις τους. Ο λαός δε της Κατερίνης πρέπει να μάθει πλέον να ενδιαφέρεται πραγματικά για τα κοινά, για ό,τι αφορά το κοινωνικό σύνολο και να ζητά με αυστηρότητα ευθύνες απ’ τους κάθε είδους αρμόδιους και υπεύθυνους απέναντί του.

Στο θέμα αυτό θα δοθεί η αναγκαία και επιβεβλημένη έκταση, όχι από προκατάληψη ή κακή πρόθεση προς τους ‘’τεχνίτες’’, τους οποίους ούτε καν γνωρίζω, αλλά από ανάγκη ευθυγράμμισης της νοοτροπίας μας κι ανάληψης επιτέλους των ευθυνών μας στο ακέραιο.

Τα πεζοδρόμια δεν τα σπάζουν όπως-όπως με βαριές και με λοστούς κι ούτε τα επιδιορθώνουν οι οποιοιδήποτε και μάλιστα με το σύστημα ‘’άρπα-κόλα’’.

Το λόγο έχει αύριο η ΔΕΗ και ο Δήμος.

Στραβά κι ανάποδα

‘’Ο. Β.’’ . . . . . 1983

Πολλά τα στραβά και τα παράξενα της Κατερίνης. Αλλά και σηματοδότες κυκλοφορίας, που να ελέγχουν μόνο το μισό μήκος της διάβασης πεζών, δεν ξαναείδα. Τέτοιοι σηματοδότες είναι προτιμότερο να μην υπάρχουν καθόλου. Μπερδεύουν τα πράγματα χειρότερα. Γιατί, με τον τρόπο που λειτουργούν, κάνουν το πέρασμα των πεζών πολύ πιο δύσκολο και πολύ πιο επικίνδυνο.

Ξέρεις τι θα πει να ξεκινάς με πράσινο φως, να βαδίζεις ξεθαρρεμένος και σίγουρος πάνω στη μαρκαρισμένη διάβαση πεζών, για να περάσεις –καμιά φορά και βιαστικός- στο απέναντι πεζοδρόμιο και μόλις φτάσεις στα μισά του δρόμου, ο φωτεινός προστάτης σου να άρει ξαφνικά την προστασία του και να σ’ αφήσει σύξυλο μπροστά στα μαινόμενα κι ορμούντα κατά πάνω σου αυτοκίνητα του άλλου κυκλοφοριακού ρεύματος;

Ξαναείδατε πουθενά αλλού τέτοιο ιλαροτραγικό φαινόμενο;

Είδατε πουθενά τους προστάτες μιας διάβασης να προστατεύουν τους πεζούς μέχρι τη μέση του δρόμου και μετά να τους αφήνουν έρημους και απροστάτευτους στο πιο κρίσιμο σημείο; Ακριβώς στη μέση του δρόμου; . . .

Πώς είναι δυνατόν και οι δυο οι απέναντι σηματοδότες να ανάβουν πράσινο για τους πεζούς και η ‘’πρασινάδα’’ τους να σταματάει μόνο το ένα ρεύμα της κίνησης των τροχοφόρων, αφήνοντας το άλλο τελείως ελεύθερο κι ασύδοτο.

Θα καταλάβατε πιστεύω ποιο σημείο εννοώ.

Πρόκειται για τη διάβαση πεζών που είναι στην πλατεία, μπροστά στην Εμπορική Τράπεζα.

Όσα αυτοκίνητα έρχονται απ’ την κατεύθυνση του πάρκου και στρίβουν στην πλατεία αριστερά, αντί να σταματήσουν στη διάβαση αυτή, όταν έχει πράσινο φως για τους πεζούς, πατούν περισσότερο γκάζι και προσπερνούν με περισσότερη ταχύτητα μπροστά απ’ τους κατατρομαγμένους διαβάτες, που εκείνη τη στιγμή τυχαίνει να περνούν την περίεργη αυτή διάβαση.

Το ίδιο και χειρότερο κάνουν και όσα αυτοκίνητα έρχονται απ’ την κατεύθυνση του Σταθμού. Και κάνουν χειρότερα αυτά, γιατί, μια που δεν έχουν να κάνουν 90 μοιρών στροφή, όπως τα προηγούμενα, αλλά στρίβουν μόνον ελαφρώς δεξιά, αναπτύσσουν εύκολα μεγαλύτερη ταχύτητα. Έτσι, οι οδηγοί και των πρώτων και των δεύτερων, αψηφούν τελείως τους πεζούς, την ώρα μάλιστα που αυτοί οι δύστυχοι βρίσκονται στη μέση του δρόμου και αμέριμνοι πορεύονται με κάποια σιγουριά προς το απέναντι πεζοδρόμιο, μια και το άλλο ρεύμα των τροχοφόρων σταματημένο, κόκαλο, τους δίνει δρόμο να περάσουν.

Αυτό δίνει άλλη μια ακατανόητη πρωτοτυπία και μια αρνητική μοναδικότητα στην Κατερίνη. Ομολογώ ότι τέτοιο φαινόμενο είδα μόνο εδώ σε τούτη την πόλη και πουθενά αλλού. Είμαι δε πολύ περίεργος να μάθω, αν κάποιος άλλος είδε κάτι παρόμοιο σε κάποιο άλλο μέρος. Τον παρακαλώ ειλικρινά να μας το πει, δημοσιεύοντάς το, για να το μάθουμε και μεις όλοι οι άλλοι και να γνωρίσουμε από πού ξεκίνησε και πού στηρίζεται η πρωτοφανής και ακαταλαβίστικη αυτή ρύθμιση της κυκλοφορίας.

Η Τροχαία και οι άλλοι αρμόδιοι που βλέπουν το παράξενο αυτό φαινόμενο κάθε μέρα και που, παρά την ιλαρότητα που παρουσιάζει και τους κινδύνους που περικλείει, εξακολουθούν να το διατηρούν όπως είναι, θα έχουν οπωσδήποτε μια λογική εξήγηση. Δεν κάνει να την μάθουμε κι εμείς;

Μια απουσία που ‘’έλαμψε’’.

‘’Ο. Β.’’ . . .

Οι απουσίες πάντα έχουν τις επιπτώσεις τους. Άλλοτε αμυδρές κι ασήμαντες κι άλλοτε βαριές κι ολέθριες. Και ο βαθμός της επίδρασής τους εξαρτάται και απ’ το είναι και την ποιότητα του υποκειμένου που απουσιάζει και απ’ το είδος, τη σημασία και το σκοπό του αντικειμένου για το οποίο καλείται.

΄Ετσι και η απουσία ατόμου ή ατόμων από μια εκδήλωση, άλλοτε περνάει απαρατήρητη, άλλοτε γίνεται απλώς αισθητή κι άλλοτε ‘’λάμπει’’ κυριολεκτικά. Τότε επηρεάζει βαθιά τα πάντα και τους πάντες. Αποκαρδιώνει τους παρόντες, αλλοιώνει το σκοπό κι αντιστρέφει το αποτέλεσμα.

Μια τέτοια κρύα ‘’λάμψη’’ ουσιαστικής απουσίας πάγωσε την περασμένη Κυριακή και τους χώρους της Θείας Ανάληψης της πόλης μας και κρύωσε ως τα βαθιά μύχια τις καρδιές εκείνων που την διαπίστωσαν, την έζησαν και την ένιωσαν πραγματικά.

Δέκα χρόνια πέρασαν απ’ το προδοτικό πραξικόπημα των δικτατόρων της Αθήνας κατά του Μακαρίου και τη βάρβαρη εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Δέκα χρόνια σκλαβιάς, ξεριζωμού, προσφυγιάς και μαρτυρίων. Δέκα χρόνια παράνομης κι απάνθρωπης κατοχής κι ασταμάτητης αιμορραγίας της Μεγαλονήσου.

Αμέτρητα τα θύματα των Κυπρίων αδελφών απ’ τα βόλια των αλλόγιστων πραξικοπηματιών και των Τούρκων εισβολέων. Αμέτρητοι αυτοί που θυσιάστηκαν τις μαύρες εκείνες μέρες για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του νησιού. Άφθονο τοελληνικό αίμα που πότισε και ποτίζει κάθε μέρα το δέντρο της λευτεριάς στη μαρτυρική Μεγαλόνησο.

Στη μεγάλη θυσία των αθάνατων εκείνων ηρώων στρέφεται εντονότερα τις μέρες αυτές της μαύρης επετείου ο νους και η καρδιά ολόκληρου του Ελληνισμού. Τις μέρες αυτές το Πανελλήνιο, κλίνοντας ευλαβικά το γόνυ μπροστά στις ιερές σκιές και στα άγια σκηνώματα των μαρτύρων της Κύπρου, τιμά τη θυσία τους και εκτιμά τους ηρωικούς αγώνες τους και τη μεγάλη τους προσφορά στο βωμό της λευτεριάς, της ανθρωπιάς και του δίκιου.

Αυτή την υπέρτατη θυσία θέλησε να τιμήσει κι ο Δήμος της Κατερίνης την περασμένη Κυριακή κι οργάνωσε τη σεμνή τελετή-μνημόσυνο στην εκκλησία της Θείας Ανάληψης.

Αλλά, αντί σ’ αυτό το ιερό προσκλητήριο-προσκύνημα των θυμάτων της βαρβαρότητας και της απανθρωπιάς των επιδρομέων να προστρέξει με προθυμία και θέληση ολόκληρος ο λαός της πόλης μας, αντί να συρρεύσει από κάθε κατεύθυνση στον τόπο του μνημοσύνου ο κάθε Έλληνας, για να αποτίσει φόρο τιμής στους αδικοσκοτωμένους μάρτυρες, αδιαφόρησε τελείως και προτίμησε το καφενείο του ή κάτι άλλο. Κι αντί, πενθώντας μαζί με τον ξεριζωμένο Ελληνισμό της Κύπρου και τις οικογένειες των θυμάτων, να διατρανώσει με την αθρόα του προσέλευση την πίστη του στα υπέρτατα ανθρώπινα ιδανικά και τη συμπαράστασή του στο δίκαιο αγώνα των Κύπριων αδελφών, έλαμψε κυριολεκτικά με την απουσία του.

Αντί να δονηθεί η εκκλησία απ’ τον παλμό, τη συγκίνηση και την αγωνιστικότητα του πλήθους, πάγωσε απ’ την απουσία των πολλών, της οποίας το μέγεθος μείωσε περισσότερο και την παρουσία των λίγων. Κι απ’ αυτούς ακόμα τους λίγους, πολλοί βρέθηκαν μέσα στο ναό ωθούμενοι μάλλον από κάποιο υπηρεσιακό κι ίσως αναπόφευκτο καθήκον.

Έλειπαν οι οργανώσεις και οι φορείς. Έλειπαν τα σωματεία και οι Ενώσεις. Έλειπαν οι σημαίες και τα λάβαρα. Έλειπε η συμπαράσταση των μητέρων στις χαροκαμένες μάνες της Κύπρου. Έλειπε η λαϊκή συμμετοχή. Και το πνεύμα του αυθορμητισμού και της αγωνιστηκότητας δεν υπήρχε πουθενά. Όλα κρύα, όλα τυπικά κι επιβεβλημένα, όλα αποκαρδιωτικά και σύντομα. Όλα γυμνά και λίγα. Όλοι μας αξιολύπητοι.

Τα ωραία λόγια του ομιλητή (κ. Τσούφλια) χτυπούσαν στους κρύους τοίχους κι έπεφταν στο κενό. Κι όμως, όλα στον τόπο μας ήταν διαφορετικά πριν μόλις λίγες βδομάδες, με τις προεκλογικές συγκεντρώσεις, με τα κομματικά λάβαρα, με τις έντεχνα αφιονιστικές ομιλίες των περιοδευόντων υποψηφίων . . .

Και να σκεφτεί κανείς, πως όλη αυτή η χαρακτηριστική απουσία γίνεται σε στιγμές κρίσιμες για την Κύπρο και σε ώρες αμφίβολες για το Έθνος. Γίνεται σε χρόνους που το αγωνιστικό πνεύμα επιβάλλεται και η λαϊκή συμμετοχή είναι βασικότατη και αναγκαία.

Γιατί, άραγε, αυτή η αδιαφορία; Πού οφείλεται μια τέτοια τρομαχτική απουσία; Πώς εκδήλωσαν οι απόντες τις μέρες αυτές την αγωνιστικότητά τους και πώς εκδηλώνουν τη συμπαράστασή τους σε θέματα τόσο μεγάλης εθνικής σημασίαςς

Μήπως με κομματικές λιανοσυζητήσεις στα καφενεία; Μήπως με καφεδάκι και πρέφα; Μήπως με ραχατλίκι και ‘’δε βαριέσαι’’;

Τι έχουμε να δείξουμε στον έξω Ελληνισμό, που τις μέρες αυτές ξεσηκώνεται σε παλλαϊκά συλλαλητήρια και με τα παιδιά και τις οικογένειές του, κατά δεκάδες χιλιάδες, παρελαύνει με σημαίες και λάβαρα σ’ όλες τις μεγαλουπόλεις του κόσμου και διαμαρτύρεται έντονα για τα βάρβαρα έργα των Τούρκων και τα επεκτατικά σχέδια των στρατοκρατών της Άγκυρας;

Τι θα πούμε στους φιλέλληνες του εξωτερικού, που, μαζί με τον εκεί Ελληνισμό, συμπονούν, συμπάσχουν και συναγωνίζονται. Τι θα απαντήσουμε εμείς οι αδρανείς και σιωπηλοί σ’ αυτούς που υψώνουν στεντορεία τη φωνή τους και διαμαρτύρονται για τις κατάφορες αδικίες και για τις εγκληματικές ενέργειες του Αττίλα; Όταν εμείς ξεχνάμε κι αδρανούμε, τι θα πούμε σ’ εκείνους που δεν ξεχνάν κι αγωνίζονται;

Τι άραγε να είδαν την περασμένη Κυριακή και τι εντύπωση να σχημάτισαν και οι χιλιάδες ξένοι, που, αυτές τις μέρες βρίσκονται στην πόλη μας;

(Κι ήταν μερικοί απ’ αυτούς στην εκκλησία). Οπωσδήποτε, δε θα τους επηρέασε ευμενώς η κρύα κι αδιάφορη στάση μας.

Και να σκεφτεί κανείς, πως στις μέρες των εκλογών ακόμα κι αερολόγοι πολιτικοί προσέλκυαν το πλήθος και γέμιζαν με μενόμενο κόσμο την πλατεία της πόλης μας! . . .

Σήμερα, ένα πρώτου μεγέθους δράμα των αδελφών μας της Κύπρου κι ένα υψίχτης σημασίας εθνικό μας θέμα, μας άφησαν αδιάφορους και δεν μπόρεσαν να γεμίσουν ούτε μια εκκλησία.

Κρίμα! . . .

Ας ερευνήσουμε την ιστορία μας

‘’Ο.Β.’’24 Ιουνίου 1984

Τις μέρες αυτές διαβάζουμε στις στήλες του Ο.Β. μια ιστορική αναφορά στη μάχη της Πύδνας, γραμμένη απ’ τον υποφαινόμενο.

Με τα λίγα αυτά που γράφω, δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι καλύπτω ολόκληρο το θέμα της μεγάλης και σπουδαίας μάχης. Απλώς μια νύξη κάνω. Προσπαθώ, ξαναφέρνοντας στην επιφάνεια το μεγάλο εκείνο ιστορικό γεγονός, να κινήσω το ενδιαφέρον κι άλλων ντόπιων ερευνητών, να ασχοληθούν συστηματικότερα με την ιστορία της Πιερίας. Θέλω να αναζωοπυρώσω τη δραστηριότητα των διαφόρων εκπολιτιστικών Συλλόγων του Νομού μας, με απώτερο σκοπό, να στρέψουν το ενδιαφέρον τους εντονότερο προς την κατεύθυνση της μελέτης της ιστορίας μας και την εκλαΐκευση της ιστορικής αλήθειας, που αφορά την ιδιαίτερη πατρίδα μας.

Θα μπορούσε κάλλιστα κάθε μορφωτικός και εκπολιτιστικός Σύλλογος να ασχοληθεί συστηματικότερα με την ιστορία της περιοχής του και να ερευνήσει σε βάθος και έκταση, είτε ευρύτερα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν κατά καιρούς στον τόπο τους ή άλλα επί μέρους συμβάντα, τα οποία αξίζει να γραφούν και να διατηρηθούν σαν ιστορική και πολιτιστική μας κληρονομιά.

Σε μια τέτοια προσπάθεια θα συνέδραμε πάρα πολύ, νομίζω και μια συστηματική και κάπως οργανωμένη συμβολή των μαθητών των ανωτέρων τάξεων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του Νομού μας, που έχουν σα μάθημά τους την ιστορία ή τους αρέσει η μελέτη της.

Μια έρευνα από μέρους τους, τεκμηριωμένη κατάλληλα, με περισσότερα όσο το δυνατόν ιστορικά στοιχεία (τα οποία οι μαθητές με ενδιαφέρον θα αντλήσουν από διάφορες πηγές) και συντονισμένη απ’ τους αρμόδιους καθηγητές τους και τις γνώσεις τους, θα αύξανε και πάρα πολλά ιστορικά στοιχεία θα έφερνε στο φως. Θα αναδιφούσε και θα ξεδιάλυνε πολλά ενδιαφέροντα και θολά ίσως ακόμα ιστορικά σημεία και θα συγκέντρωνε, θα ταξινομούσε και θα αξιολογούσε πολλές απ’τις υπάρχουσες σκόρπιες, ασύνδετες και άγνωστες στους πολλούς πληροφορίες. Παράλληλα, θα ασκούσε τους μαθητές στον τρόπο έρευνας, αναζήτησης και αξιολόγησης στοιχείων και θα τους εξοικείωνε με μεθόδους και συστήματα ευρύτερης μελέτης της ιστορίας.

Όλες αυτές οι επί μέρους έρευνες των Συλλόγων, των μαθητών, των δασκάλων κλπ., καλό θα ήταν να δημοσιεύονται σε κάποιο περιοδικό ή άλλο έντυπο, που θα εκδοθεί από κάποιο συλλογικό όργανο, ειδικά συγκροτημένο για το σκοπό αυτό, ώστε, ταξινομημένες κατάλληλα (χρονικά, τοπικά, αντικειμενικά κλπ.), να συγκροτηθούν με τον καιρό σε τόμους και να αποτελέσουν την ευρύτερη γραπτή ιστορία της Πιερίας.

Το πεδίο έρευνας για την ιστορικά «ανεξερεύνητη» Πιερία είναι ευρύτατο και το προτεινόμενο έργο μεγάλο. Δεν είναι, όμως, τόσο δύσκολο, όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά, ώστε να μας τρομάζει να το αγγίξουμε. Είναι κατορθωτό και πρέπει να το αποτολμήσουμε. Αξίζει μάλιστα και επιβάλλεται να ενισχυθεί με κάθε τρόπο και από κάθε κατεύθυνση. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι που θα μπορούσαν να διεγείρουν την επιθυμία και να κινήσουν το ενδιαφέρον και των Συλλόγων και των μαθητών και καθενός άλλου που μπορεί και θέλει να συμβάλει σε μια τέτοια προσπάθεια.

Οι διάφοροι φορείς της πολιτείας, της αυτοδιοίκησης, των συλλόγων κλπ. ας το προσέξουν. Οι μαθητές ας το συζητήσουν μεταξύ τους κι ας το ξεκινήσουν μόνοι τους και οι καθηγητές τους ας το ενισχύσουν κι ας το συνδράμουν όσο περνάει απ’ το χέρι τους.

Η αρχή ίσως φαίνεται δύσκολη. Οι θαρραλέοι, όμως, πρωτοπορούν και οι αποφασιστικοί διακρίνονται. Ας σκεφτούμε όλοι μας τι ιστορικό, λαογραφικό κλπ. υλικό μπορούμε με μια προσπάθεια να συγκεντρώσουμε και τι πλούτο θα έχουμε στα χέρια μας ύστερα από δυο ή τρία χρόνια, αν αρχίσουμε να ερευνούμε και να γράφουμε ο καθένας κατά δύναμη από σήμερα.

Γιατί να αδρανούμε κι ως πότε θα αδιαφορούμε για ένα τόσο ενδιαφέρον και πολύ δικό μας θέμα;

Quo Vantis

‘’Ο. Β.’’ . . . . 1984

Το ακαλαίσθητο σύμπλεγμα της κακόφατσης εικόνας της πόλης μας, αν δεν ολοκληρώνει, οπωσδήποτε υπογραμμίζει η ασυλλόγιστη διασπορά των κάθε είδους σκουπιδιών στους δρόμους, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια, στις εισόδους και στις σκάλες των κτιρίων (ιδίως των δημοσίων) και σε κάθε γωνιά της, κρυφή ή φανερή. Τελείως απερίσκεπτα και χωρίς καμιά απολύτως συστολή, ο κάθε διαβάτης πετά στο δρόμο το τσιγάρο του, το άδειο πακέτο του, κάποιο γυαλιστερό χαρτί της καραμέλας που μόλις έβαλε στο στόμα του, ένα κομμάτι εφημερίδας, κάποιο χαρτί περιτυλίγματος που μόλις ξετύλιξε κάποιο αντικείμενο από μέσα του και άλλα χίλια δυο σκουπίδια, ακόμα και σε περιπτώσεις που δίπλα του ή δυο μέτρα πιο κάτω υπάρχει ειδικό καλάθι απορριμάτων.

Ως κι αυτοί οι μαθητές και οι μαθήτριες –και ιδιαίτερα της μέσης εκπαίδευσης και των μεγάλων τάξεων- σχίζουν και πετάν στο δρόμο, αβασάνιστα και πάντοτε σχεδόν με πρόθεση, τα τετράδιά τους και τα βιβλία τους. Το ακατανόητο αυτό φαινόμενο παίρνει τεράστιες διαστάσεις σε περιόδους διαγωνισμών. Τότε κατακλύζονται κυριολεκτικά οι δρόμοι από σχισμένα φύλλα και κομματιασμένα βιβλία και ιδιαίτερα του μαθήματος στο οποίο διαγωνίστηκαν εκείνη τη μέρα. Η παράξενη και πρωτοφανής αυτή νοοτροπία των μαθητών γεννά πολλά στενόχωρα ερωτήματα και ξαναφέρνει με δέος στο νου μας το περίφημο και τρομαχτικό ‘’Quo Vantis’’. Στα δυσάρεστα αυτά ερωτήματα είναι αρμόδιοι να δώσουν απάντηση –και θα δώσουν αργά ή γρήγορα- οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι γονείς κι όλοι εκείνοι οι κοινωνικοί φορείς, αν υπάρχουν, που σα σκοπό και χρέος τους έχουν τη διάπλαση της νέας γενιάς.

Όλοι σχεδόν οι μαγαζάτορες, με μεγάλη φυσικότητα και απάθεια, πετάν τα σκουπίδια των μαγαζιών τους στο δρόμο. Μαγαζάτορες και νοικοκυρές ρίχνουν κάθε είδους βρομόνερα, κουβάδες ολόκληρους, πάνω στα πεζοδρόμια.

Πρέπει, όμως, εδώ να ομολογήσω, ότι τα πετάν με μια τόσο ιδιόρρυθμη κι αξιοθαύμαστη τεχνική, που τα νερά, στο πέταγμά τους, μπορούν να πιτσιλίσουν άνετα ένα χώρο ακτίνας είκοσι και πλέον μέτρων, σκορπώντας τις βρομιές τους παντού. Ομολογώ δε, πως τέτοια τεχνική είδα μόνο στη Τζαμάικα, στη Βαγδάτη και στην Καλκούτα. Στις συνοικίες του Καΐρου, οι αραπίνες στέκονται στη μέση του δρόμου και πετάν το νερό με δόσεις, λίγο-λίγο γύρω τους. Ενώ στο Δελχί και στην Τεχεράνη, το μεταφέρουν με τους κουβάδες και το ρίχνουν προσεχτικά στα δικτυωτά ανοίγματα των υπονόμων. Στο Κολόμπο, στη Βαρκελώνη και στο Μπαχρέμ, οι νοικοκυρές καταβρέχουν τις αυλές και τους δρόμους μπροστά στα σπίτια τους με καθαρό και μερικές φορές κι αρωματισμένο νερό, ραντίζοντάς το γύρω τους με μια μαλακιά σκουπίτσαή φύλλα και κλωνάρια από μυρωδάτους θάμνους.

Εδώ, πλένουν τις βεράντες και τα μπαλκόνια τους οι νοικοκυρές και τα αποπλύματα τρέχουν από κει πάνω ελεύθερα στο δρόμο, αδιαφορώντας για το πού θα πέσουν, ποιον θα λερώσουν και τι επακόλουθα θα έχουν. Τώρα, αν αυτό βαρύνει τις νοικοκυρές και τις καθαρίστριες ή τους μηχανικούς και τους κατασκευαστές των μπαλκονιών ή τις διάφορες υπηρεσίες και τους κατά καιρούς ισχύοντες νόμους, είναι άλλο θέμα.

Αλλά έχουμε και κάτι ακόμη χειρότερο, που αφορά τον κάθε ‘’δράστη’’ ατομικά. Δεν είναι σπάνιο, να δεις κάποιον μπροστά σου ξαφνικά να φυσά τη μύτη του ή να φτύνει στο δρόμο. Μάλιστα και σεις θα έχετε αντικρίσει, ίσως και να πέσατε πολλές φορές πάνω σε κάποια παρέα, που να στέκεται κυκλικά στο πεζοδρόμιο ή ακόμα και στο δρόμο, αδιαφορώντας φυσικά για το αν εμποδίζει ή όχι την κυκλοφορία πεζών και τροχοφόρων, να βήχει κάποιος απ’ αυτούς δυνατά, να στρέφει το κεφάλι του αδιάφορος κι ίσως και με κάποια δόση υπεροψίας και περηφάνιας και να φτύνει θεαματικά πίσω του. Γυρίζοντες δε απαθέστατα και πάλι προς την παρέα του να συνεχίζει τη συζήτηση.

Γιατί, άραγε, τόσοι πολλοί από μας δεν συνέλαβαν ακόμα στην ολότητά της την εικόνα της ευπρέπειας και της καθαριότητας της πόλης; Μήπως ο κάθε πολίτης δεν κατανόησε όσο έπρεπε το νόημα της κοινωνικής συμβίωσης και μόνο έδωσε με το παραπάνω βαρύτητα στις απαιτήσεις και στις αξιώσεις που έχει αυτός απ’ τους συνδημότες του; Γιατί δεν αναλογίζεται και τις υποχρεώσεις του προς αυτούς; Φαίνεται ο υπέρμετρος ατομικισμός δεν τον αφήνει να αγαπήσει πραγματικά την πόλη που ζει και να την θεωρεί ανά πάσα στιγμή και από κάθε άποψη σαν πόλη του, σαν τόπο και σπίτι δικό του. Να την αγαπά, να την φροντίζει και να την διατηρεί ευπρεπή και ολοκάθαρη.

Η Σιγκαπούρη κάποτε θεωρούνταν μια απ’ τις πιο βρόμικες πόλεις του κόσμου. Και πραγματικά ήταν. Το θέαμα που παρουσίαζε στη δεκαετία του 60-70 ήταν οικτρό. Μόνο που οι δρόμοι δεν ήταν στρωμένοι από φλούδια πασατέμπου, γιατί εκεί δεν έχουν τη συνήθεια στις εθνικές γιορτές και στις παρελάσεις να χειροκροτούν με τα χέρια και το στόμα γεμάτα κολοκυθόσπορα.

Μια, όμως, κοσμοπολίτικη πόλη, με συνεχή τουρισμό κι ασταμάτητη διακίνηση ξέχων, που φτάνουν εκεί από κάθε γωνιά της γης κι όλες τις εποχές του χρόνου, δεν έπρεπε να παρουσιάζει ένα τέτοιο χάλι.

Αποφάσισε, λοιπόν, ο Δήμος να την καθαρίσει και να την διατηρήσει καθαρή.

Και τη φροντίδα αυτή την ανέθεσε στους δημότες. Δηλαδή, θέσπισε διατάξεις που επέβαλαν πρόστιμο διακοσίων δολαρίων, σ’ όποιον πετούσε ένα αποτσίγαρο ή ένα χαρτάκι στο δρόμο. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις υποτροπής, ο νόμος επέβαλε στον παραβάτη, εκτός απ’ το βαρύ πρόστιμο και μια μέρα αγγαρία, να καθαρίζει τους δρόμους της πόλης, χωρίς φυσικά καμιά αμοιβή. Μάλιστα, ανάγκαζε τον τιμωρημένο να καθαρίζει τους δρόμους της γειτονιάς του, για να τον βλέπουν οι γνωστοί και οι γείτονές του και να μαθαίνουν όλοι, ότι έκανε παράβαση καθαριότητας και είναι τιμωρημένος.

Μέσα σε λίγο καιρό η πόλη άλλαξε όψη και οι κάτοικοι συμμορφώθηκαν κι έμαθαν να αγαπούν την πόλη τους. Σήμερα η Σιγκαπούρη θεωρείται μια απ’ τις καθαρότερες πόλεις του κόσμου.

Στη Μελβούρνη το πρόστιμο αυτό είναι μόνο είκοσι δολάρια.

Να λοιπόν, που, ότι δεν επιτυγχάνεται με την πειθώ, επιτυγχάνεται με άλλα μέσα.

Ποιο σύστημα θα ήθελαν οι Κατερινιώτες να εφαρμοστεί στην πόλη τους;